Program wykładów

1. KP: Wprowadzenie. Podstawy aerotriangulacji. rodzaje, metody, etapy,
2. KP: Aerotriangulacja z niezależnych modeli. Osnowa fotogrametryczna
3. KP: Aerotriangulacja z niezależnych wiązek
4. KP: Aerotriangulacja z obserwacjami GPS i INS
5. KP: Detekcja błędów w aerotriangulacji
6. KP: Samokalibracja sieci zdjęć
7. KP: Kalibracja kamer pomiarowych
8. AB: Praktyczna realizacja aerotriangulacji w programie AERO-SYS
9. AB: Aerotriangulacja w programie SOCET SET
10. SM: Skanowanie zdjęć pomiarowych
11. SM: Ocena właściwości radiometrycznych skanera
12. SM: Metody kompresji
13. SM: Kamery cyfrowe
14. SM: Filtracja oraz przetwarzanie obrazów
15. KP: Kolokwium zaliczeniowe

KP=Krystian Pyka, AB=Adam Boroń, SM=Sławomir Mikrut

Program ćwiczeń

W ramach zajęć laboratoryjnych studenci smodzielnie wykonują aerotriangulację metodą niezależnych wiązek dla niewielkiego bloku lotniczych zdjęć cyfrowych. Aerotriangulacja wykonywana jest w w dwóch wariantach. W pierwszym, po wykonaniu projektu aerotriangulacji, wybór i pomiar punktów wiążących oraz fotopunktów realizowany jest manualnie na autografie VSD, a obliczenie i wyrównanie aerotriangulacjiw w programie Aerosys. W drugim wariancie, na tym samym bloku, z wykorzystaniem cyfrowej stacji fotogrametrycznej Socet Set, pomiar fotopunktów wykonywany jest manualnie lub półautomatycznie natomiast pomiar punktów wiążących w pełni automatycznie. Obliczenie i wyrównaie aerotriangulacji wykonywane są w module tej stacji. Na zakończenie wykonywane jest porównanie wyników aerotriangulacji uzyskanych obu metodami.